skrawek piąty

Obudził Ją dzwonek do drzwi. Nie wstałaby ,gdyby ktoś za drzwiami nie był tak uparty. W pidżamie i włosach spiętych w niedbały kok otworzyła. Jej oczom ukazał się On. Chciała zamknąć drzwi przed Jego nosem, ale noga siatkarza uniemożliwiła Jej taki ruch.

-Wszyscy mówią ,że nie skreślasz człowieka po jednym głupim błędzie.  – siatkarz patrzy w Jej oczy

-Może po prostu nikt nie popełnił jeszcze tak ogromnego błędu jak Ty? Może nikt nigdy nie skrzywdził mnie tak jak Ty? Może wszyscy oprócz Ciebie zasługują na drugą szansę? Może to właśnie Ty powinieneś zostać tym skreślonym ? – Aniela zadaje masę pytań.

-Przepraszam. – mówi Wrona

Tylko czy słowo „przepraszam” będzie wystarczająco dobrym antidotum na ból jaki wcześniej Jej zadał?

-I to już wszystko? Przepraszasz mnie za to ,że zbyt pochopnie mnie oceniłeś? Przepraszasz za to ,że nazwałeś mnie zwykłą dziwką ? Czy może przepraszasz , tylko dlatego ,że tak wypada? – Jej oczy po raz kolejny wypełnione są łzami

-Przepraszam ,bo skrzywdziłem Cię zbyt mocno. Nie wiedziałem ,że istnieją jeszcze  osoby takie jak Ty. Nie wiedziałem ,że kogoś mogą jeszcze zranić słowa. Przepraszam, bo nie powinnaś poznać kogoś takiego jak ja. Przepraszam ,bo nie mogę zapomnieć o tym jak Cię zraniłem. Przepraszam, że nie mogę zapomnieć o Tobie. – odpowiada siatkarz

W tym momencie Aniela wybucha. Jej drobne piąstki uderzają w tors Wrony. Ten najzwyczajniej w świecie zamyka Ją w swoich silnych ramionach ,pozwalając Jej przy tym na kolejny wybuch płaczu. Mężczyzna gładzi Ją po włosach , całuje po głowie ,aby choć odrobinę się uspokoiła.

-Jesteś wyjątkowa. Nigdy nie spotkałem kogoś tak wrażliwego. Nie możesz być raniona . – siatkarz gładzi Jej mokry od łez policzek

-Więc nie pozwól na to. – Aniela odpowiada wtulając się w Niego jeszcze bardziej

 

 

 Wrażliwa dała Mu drugą szansę, a Waleczny już nigdy nie pozwolił, aby została przez kogoś zraniona.

Miłość potrafi zdziałać cuda, potrafi całkowicie odmienić człowieka. 

 To właśnie miłość jest niezwykłym tworem ,który połączył pozornie niepasujących do siebie ludzi.

Miłość przyszła niespodziewanie odmieniła ich życie.                                                                                               

Bez wątpienia to właśnie prawdziwa miłość połączyła Kontrastujących.

 

*

 Dziękuję za to ,że jesteście ze mną. Wasza obecność jest dla mnie ogromnie ważna . Zostawiam Was z ostatnim skrawkiem. Już niedługo zaproszę Was na kolejną historię . Przepraszam za wszystkie błędy ,za beznadziejne i nijakie rozdziały. Dziękuję <3

Buziaki

Wasza lukrecja.

 

 

 

skrawek czwarty

Kolejny dzień. Kolejne wykłady. Kolejna wizyta w szpitalu. Kolejny dzień nie mogła zapomnieć o tych słowach choćby na ułamek sekundy. Cierpiała ,choć nigdy nie dawała tego po sobie poznać. Z powodu zbliżającego się kolokwium poprosiła dzieci o pomoc w nauce. Właśnie w taki sposób zaliczała każdy egzamin na piątkę. Szpital stał się Jej drugim domem. Dzieciaki stały się Jej drugą rodziną. Właśnie dzięki Nim zapominała o tym jak bardzo tęskni za swoim rodzinnym domem.  Wychodząc z kliniki nie przeczuwała tego ,co może zaraz nastąpić. Nie była przygotowana na kolejną bolesną konfrontację. Właśnie tak pomyślała ,gdy Jej oczom ukazała się sylwetka siatkarza. Nie chciała z Nim rozmawiać, próbowała Go ominąć . Prawie Jej się to udało, ale tym razem silniejszy był On. Złapał Ją za dłoń i nie pozwolił na odejście.

 

Nie spodziewał się ,że raniąc kogoś zrani również siebie. Nie przestawał myśleć o tej drobnej brunetce. Nawet nie potrafił tego wytłumaczyć. Nie mógł zrozumieć ,dlaczego potraktował Ją w tak okrutny sposób. Nie wiedział ,dlaczego użył tak bolesnych słów. Poczuł, że stał się kimś innym. Zrozumiał, że musi odnaleźć tego dawnego Andrzeja. I dzięki tej dziewczynie udało mu się to. Przestał ranić. Tylko Aniela wciąż gościła w Jego głowie. Próbował Ją stamtąd wyrzucić. Bezskutecznie. Kilka dni później czekał na Nią obok szpitala. Gdy ujrzał brunetkę , jego świat na chwilkę się zatrzymał. Chciał Ją przeprosić. Zagościć w Jej życiu na dłużej. Chciał uchronić Ją przed całym złem tego świata. I choć zdawał sobie sprawę jak trudne będzie to zadanie, postanowił zawalczyć.

-Aniela, porozmawiajmy. – usłyszała Jego głos.

W tym momencie nawet Jego głos wywoływał u Niej ogromny ból. Nie spojrzała w Jego oczy. Była w stanie wyjąkać tylko kilka słów.

-Zostaw mnie.  Jak możesz sądzić ,że zechcę z Tobą rozmawiać ? – Aniela zadaje pytanie , na które nawet nie oczekuje odpowiedzi. W tym momencie zaczyna się potężna ulewa.

-Tylko z jednego powodu. Zawsze dajesz ludziom drugą szansę.–słyszy

-Nie tym razem. – odpowiada i jakimś cudem udaje Jej się uciec siatkarzowi.

Wbiega do mieszkania cała przemoknięta. W mgnieniu oka bierze kąpiel , przebiera się w pidżamę, kładzie się do łóżka. Zasypia błyskawicznie. Ten dzień przyniósł Jej zbyt wiele wrażeń.  Rankiem budzi się w niezbyt dobrej kondycji. Spogląda na termometr  i  już wie ,że jakiś czas będzie musiała spędzić w domu. Dzwoni do szpitala, aby poinformować o swojej nieobecności przez kilka najbliższych dni . Próbuje zasnąć ,bo tylko wtedy przestaje myśleć o tych bolesnych słowach.

 

*

Dziękuję . Po raz kolejny. Zostawiam Was z przedostatnim skrawkiem. 

Ps. Anderson czy Vettori?

skrawek trzeci

Każdego dnia w głowie brzmiały Jej słowa siatkarza. Codziennie musiała się z nimi mierzyć. Nie lubiła walczyć ,ale każdego dnia toczyła walkę z samą sobą. Chciałaby móc wymazać z pamięci słowa, które tak bardzo Ją zraniły. Choć Jej dusza nie była w dobrej kondycji , wciąż godzinami przesiadywała w szpitalu. Któregoś dnia jedna z dziewczynek zadała Jej pytanie. Trudne . Może nawet zbyt trudne.

-Dlaczego ten Pan tak brzydko do Ciebie powiedział? –usłyszała z ust ośmiolatki

-Księżniczko , niektórzy ludzie czasem wypowiadają słowa, które ranią drugą osobę. Często bywa tak, że nawet nie wiedzą jak bardzo może to kogoś zaboleć. – odpowiada

-Ale ten Pan nawet nie mógł tak powiedzieć. Przecież to Ty przychodzisz do nas codziennie. To Ty jesteś naszą ciocią. On przyszedł tylko raz . Na kilka godzin. – do Jej uszu dotarły słowa, które sprawiły ,że z Jej oczu popłynęło kilka łez.

-Skarbie przecież wiesz, że będę z Wami zawsze. – uśmiecha się lekko , gładząc po włosach ośmiolatkę

-Myszko muszę już lecieć , bo wiesz ,że zbliża się pora spania. – delikatnie całuje w czółko dziewczynkę i wychodzi z sali

Po wyjściu ze szpitala ,siada na jednej z pobliskich ławek. Pozwala sobie na uronienie tych kilku łez. Jej nadwrażliwość właśnie w takich momentach doskonale daje o sobie znać.  Przejmowała się wszystkim co działo się wokół Niej. Nie potrafiła nawet tego wytłumaczyć. Nigdy w życiu nie chciała czegoś w sobie zmienić. Gdyby miała taki wybór teraz, pragnęłaby być kimś silniejszym. Chociaż może po prostu chciałaby nie spotkać osoby, której słowa tak bardzo Ją skrzywdziły.

 

 

*

Dziękuję . Dziękuję za to ,że komentujecie. Dziękuję za to ,że jesteście. Napisałam ,że to być może ostatnia historia stworzona przeze mnie . Znów się pomyliłam.  Stworzyłam już 2 historie i 3 jednoparty, być może kiedyś je opublikuję.  Dziękuję <3